πλεοχροϊκός

-ή, -ό, Ν

φρ. «πλεοχροϊκή άλως»

(κρυσταλλ.-φυσ.) έγχρωμοι δακτύλιοι που σχηματίζονται γύρω από ένα ραδιενεργό ξένο σώμα το οποίο είναι εγκλεισμένο σε ένα ορυκτό.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. pleochroic (< πλείων / πλέων «περισσότερος» + χρόος / χρους)].